عزیز مصطفایی در گفت وگو با خبرنگار ایسنا، با اشاره به گذشت حدود یک دهه از ثبت ملی «هوره» و «مور» به عنوان دو آوای کهن و محلی در کرمانشاه، اظهار کرد: در آن زمان این دو آوا را به صورت کلی به ثبت ملی رساندند، در حالی که آوایی مانند هوره نزدیک به ۵۰ مقام دارد.\xa0
وی افزود: تعدد مقام های هوره این قابلیت را دارند که آنها را جدا به ثبت ملی برسانیم که در این زمینه با دفتر ثبت آثار وزارت میراث فرهنگی نیز رایزنی هایی انجام شده و آنها نیز موافقت و علاقمندی خود را برای این کار اعلام کرده اند.\xa0
کارشناس میراث فرهنگی ناملموس استان تصریح کرد: به\xa0 منظور ثبت ملی مقام های هوره باید با متخصصان، پیشکسوتان و بزرگان این حوزه در استان ارتباط برقرار کنیم که در این زمینه برنامه ریزی هایی انجام شده است.\xa0
وی با بیان اینکه هوره در اکثر مناطق استان و در میان اقوام مختلف مانند قلخانی ، جاف ، کلهر و... وجود دارد، عنوان کرد: به گفته بزرگان این حوزه، هوره قدمتی حدود ۷۰۰۰ ساله دارد.
وی افزود: معتقدم مرکزیت و خاستگاه هوره در شهرستان دالاهو است، اما در جای جای استان به شکل های مختلف دیده می شود. برای نمونه در منطقه اورامانات نوای سیاه چمانه وجود دارد که سبک و سیاق آن به مانند هوره است.\xa0
مصطفایی تاکید کرد: گفته می شود که زردشتی ها گاتاهای خود را به شکل هوره می خواندند و یارسان ها نیز کلام خود را به این شیوه می خواندند که همگی نشان از قدمت این آوا دارد.\xa0
وی یادآورشد: هرچند که هوره آوایی کهن است، اما این آوای بدون موسیقی در روح و روان مردم این منطقه جای گرفته و امروزه حتی نسل جدید نیز با آن ارتباط برقرار می کنند و طرفدارانی بین این نسل هم دارد که نشان می دهد خوشبختانه این آوای کهن کماکان توانسته جایگاه خود را بین مردم حفظ کند.
کارشناس میراث فرهنگی ناملموس استان با بیان اینکه این آوای محلی کهن اسطوره ها و بزرگان معروفی همچون علی نظر منوچهری و اولعزیز حیدری داشته، عنوان کرد: درحال حاضر هم یکی از بزرگان این موسیقی کهن که اصطلاحا به آنها «هوره چِر» گفته می شود، استاد سیدقلی کشاورز معروف به سیقلی است که در منطقه ماهیدشت زندگی می کند.\xa0\xa0
وی تاکید کرد: در سالهای اخیر در منطقه اسلام آبادغرب به عنوان یکی از قطب های اصلی هوره جشنواره ها و همایش هایی برای این آوای کهن برگزار می شود که جای تقدیر دارد و باید چنین برنامه هایی افزایش یابد، چراکه اگر برای هوره اهتمام نداشته باشیم، قطعا این آوای کهن رو به فراموشی خواهد رفت.\xa0
مصطفایی در ادامه به کمرنگ شدن آوای «مور» در جامعه اشاره و اظهار کرد: مور آوایی بسیار حزن انگیز است که از گذشته های دور تاکنون معمولا در آیین های سوگ سرداده می شد، اما امروزه دیگر چندان در مراسم عزا به آن توجهی نمی شود و نسل جدید هم با آن ارتباط برقرار نمی کنند که زنگ خطری برای این آوای کهن است.\xa0
وی افزود: این امکان وجود دارد که بتوانیم مور را برای مراسماتی مانند مراسم عزدارای محرم زنده نگه داریم.\xa0
کارشناس میراث فرهنگی ناملموس استان تاکید کرد: مور آوایی است که بیشترین غم و اندوه را می توان در آن دید و کسی که آن را سر می دهد، غم سختی را تجربه کرده و از طریق این آوا می تواند قدری از حجم اندوه خود را کاهش دهد و از این دوران گذر کند.\xa0
وی در پایان گفت: هوره و مور از قدیمی ترین آواهای دنیا هستند و باید برای حفظ آنها\xa0 تلاش کنیم.\xa0
انتهای پیام\xa0