به ضرب می زند آن را به پهلویش که بیا
کِشیده است کمان دار،گیسویش که بیا

آه بابا! پا به پایت سوختم، خوردم زمین
رنگ گیسویم دلیل و زخم پهلویم گواه

فاطمه بیرامی ـ\xa0وصالِ دختر و بابا رسیده است امشب

در روایاتی منسوب به امام سجاد علیه السلام، شیوه رفتار مأموران عبیدالله بن زیاد نقل شده است؛ بر این اساس، علی بن حسین علیه السلام را بر شتری لاغر و لَنگ که جهاز آن چوبی و بدون زیرانداز بوده، سوار کرده اند؛ در حالی که سر امام حسین علیه السلام بر نیزه و زنان پشت سر و نیزه ها گرداگرد آنها بودند. اگر اشکی از چشم یکی از آنها جاری می شد، با نیزه بر سرش می زدند، تا زمانی که وارد شام شدند.

در سومین شب و روز ماه محرم در هیأت های مذهبی به عزاداری برای\xa0ریحانةالحسین\xa0حضرت رقیه سلام الله علیها پرداخته می شود.

دختر اِنّا فَتَحنا اشک می ریزد ولی
گریه های او ندارد رنگ زاری هیچ گاه

خرابه ساکت و آرام،اشک می ریزد
شکسته بغض و سرانجام اشک می ریزد

انتقامش را گرفت این گونه با اعجازِ آه
آهِ او شد خطبۀ او، روز دشمن شد سیاه

آن سر شریف را در میان طشت زیر پارچه اى در مقابل آن دختر گذاشتند. پرسید: «این چیست؟» گفتند: «سر پدرت.» سر را با احتیاط از داخل طشت برداشت و\xa0در آغوش\xa0کشید و گفت: «پدر چه کسی تو را به خون خضاب کرد؟ چه کسی رگ های گردنت را برید؟ پدر چه کسی در خردسالی یتیمم کرد؟ پدر جان بعد از تو چه کسى را دارم که به او امید داشته باشم؟ پدر دختر یتیم تو چه کسى را دارد تا بزرگ شود؟ پدر جان زنان بی پوشش چه کنند؟\xa0پدر جان\xa0زنان اسیر و\xa0سرگردان\xa0چه کسی را دارند؟ پدر جان چشمان گریان را که آرام کند؟\xa0پدر جان\xa0چه کسی یار غریبان بی پناه است؟ پدر جان چه کسی موهاى پریشان ما را نوازش کند؟ پدر جان بعد از تو چه کسی را داریم؟ بعد از تو وای بر ما! واى از غریبی ما! پدر جان کاش فدایت می شدم. پدر جان ای کاش بیش از این نابینا می شدم و تو را این گونه نمی دیدم. پدر جان کاش پیش از این در خاک خفته بودم و محاسنت را به خون خضاب نمی دیدم.»

چون زبانش بند می آمد خجالت می کشید
با سرِ بابا سخن می گفت، اما با نگاه

میانِ عاشق و معشوق،جانِ دختر بود
که ذرّه ذرّه به پایان رسید حائلشان

به روی پای کبودش،نشسته خوابیده
شبیهِ مادرِ پهلو شکسته خوابیده

اینجا خلاصه ای از ماوقع شهادت\xa0حضرت رقیه سلام الله علیها\xa0ارائه می شود:

دختر این قوم تکلیف حجابش روشن است
چادرِ او تار و پودی دارد از خورشید و ماه

مأموران عبیدالله بن زیاد، اسیران کربلا را از کوفه تا شام، بر محمل های بی پرده و پوشش، شهر به شهر و منزل به منزل بردند، آنگونه که اسیران کافر را می برده اند.

گیسوی تو را کدام وحشی آشفت؟
چه آمده بر سرت؟ بمیرم بابا!

\xa0

\xa0

بعد از این هرجا که رفتی با تو می آیم پدر
پای من زخمی ست اما روبه راهم روبه راه...

\xa0

ماند داغِ نالۀ من بر دل دشمن، فقط
خیزران وقتی که خوردی زیر لب می گفتم آه

ابن زیاد گروهی از جمله شمر و طارق بن\xa0مُحَفِّز\xa0را به همراه اسیران کربلا به شام فرستاد. مسیر حرکت اسیران کربلا از مقام رأس الحسین و امام زین العابدین در دمشق، مقام های\xa0حِمص،\xa0حماء،بعلبعک،\xa0حَجَر و\xa0طُرح بوده است.