جشن منقرض‌شده برای بزرگداشت سالخوردگان

منبع: https://www.isna.ir/news/1401062518672/%D8%AC%D8%B4%D9%86-%D9%85%D9%86%D9%82%D8%B1%D8%B6-%D8%B4%D8%AF%D9%87-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D8%B3%D8%A7%D9%84%D8%AE%D9%88%D8%B1%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D9%86برخی منابع اشاره کرده‌اند که این سنت پس از انقراض ساسانیان، چون در ایام نوروز هم رفتن برای دست‌بوسیِ پیران قوم رسم شده بود،  به تدریج کمرنگ و به فراموشی سپرده شد.

نام این آیین برگرفته از نام روزی است که آن را جشن می‌گرفتند؛ در دوران باستان هر یک از روزهای سال نامی داشت و بیست‌وپنجمین روز هر ماه را «اَشیش وانْگ» می‌گفتند.

در کتاب فرهنگ اساطیر نوشته جعفر یاحقی درباره این آیین آمده است: «ایرانیان، نخستین مردمانی بودند که ارج نهادن به سالخوردگان را وظیفه خود دانسته و ۲۵ شهریور هر سال، برای بزرگداشت سالمندان جشن می‌گرفتند که پیشینه این فرهنگِ نیک، به سه هزار سال (پیش) می‌رسد، هر چند این تاریخ به عید نوروز سپرده شد.»

براین اساس به پیشنهاد سازمان بهزیستی کشور و تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، نهم مهرماه به عنوان روز سالمندان در تقویم رسمی کشور ثبت شده است.

حدود سه هزار سال پیش، ایرانیان این روز را که «اَشیش وانْگ» نام داشت و روز رحمت خدا، اخلاق، معنویت و روانِ پاک بود، برای ادای احترام به سالخوردگان جشن می‌گرفتند.

این درحالی است که احترام به بزرگان و سالمندان همچنان نقش مهمی در فرهنگ مردم ایران دارد.

به گزارش ایسنا، یکی از سنت‌های ایران باستان به بزرگداشت سالخوردگان و بزرگان هر خانواده اختصاص داشت که در بیست‌وپنجمین روز از ماه شهریور اجرا می‌شد.