علم‎‌ها تعظیم می‌کنند – ایسنا

از در می‌گذرم و وارد صحن می‌شوم. فواره آب سرخ است و صحن شلوغ. به مردم نگاه می‌کنم. هر کسی مشغول راز و نیاز است. گوشه‌ای می‌نشینم و مشغول تماشا می‌شوم. زنی کنارم می‌نشیند و می‌پرسد «از کجا اومدی؟» لبخند می‌زنم و نگاهش می‌کنم. می‌گویم «مشهدی‌ام» لبخند می‎زند و در چشمانم خیره می‌شود. آهی می‌کشد و به ایوان طلا چشم می‌دوزد. با صدایی غم‌زده می‌گوید «خوش به حالت دخترم! آرزو داشتم در مشهد زندگی کنم و کنار آقا باشم. هر زمان دلم گرفت بیام حرم. هر وقت اومدی حرم برای من هم دعا کن».

به چهره زن نگاه کردم. قطره اشکی از صورتش سرازیر می‌شود. لب‌هایش تکان می‌خورد و دستانش را رو به آسمان بلند می‌کند. به ایوان طلا نگاه می‌کنم و زیر لب می‌گویم «امام رضا(ع) تو از دل عاشقانت باخبری» سکوت می‌کنم و هزار حرف ناگفته را در دل نگه می‌دارم. می‌دانم او از دل من هم باخبر است. سکوت می‌کنم تا دلم آرام و بی‌صدا حرفش را بزند و روحم به نوای در هم آمیخته زائرانی که عاشقانه زمزمه می‌کردند، بپیوندد و با امامش خلوت کند. سکوت می‌کنم تا در هیاهوی روز شهادت امامم گم شوم.