در بخش دیگر مصطفی محدثی خراسانی شاعر برجسته اهل خراسان غزل خود را خواند که در ادامه باهم می خوانیم:
زمانی بَستن هُرمز هم از ما بر نمی آمد!
مگر می شد؟! که لنگرگاهِمان هِند و عَدَن باشد کیست این مجنون عاشق؟ کیست این روح غریب؟
کیست این اندوه پرپر؟ کیست این داغ کبود؟
زینب ای شیرزن قافله صف شکنان
این شهیدان تواند این همه خونین کفنان\xa0
از شام شوق تا سحرشور نینوا
درهرقدم به کعبه دری واگذاشتی
مورم و دست به دامان سلیمان زمان\xa0
قاصدی کو که سلامی برساند ز منش
یک سرِ سبز و زبانی سرخ، جانی شعله ور
سهم این ققنوس آتش نوش طوفان گرد بود..
با کهکشان عشق به میقات آمدی
آیینه ای از آن به تماشا گذاشتی
اگر دردی ست در این خانه! درمان هم در این خانه ست
مَحال است اَجنبی دلسوزتر از هموطن باشد!
الهی روزگارِ مردمانِ خوبِ این سامان
به دور از جنگ و ننگ و قَحط و آشوب و مِحَن باشد
غم نیست اگر قاسم میدان وفا رفت
وقتى که علمدار نگاهش سوى شام است
انگار که در علقمه افتاد سواری
انگار علمدار...مخوان روضه..خدا را
چون همایی که پی اوج سعادت می گشت\xa0
همه ی عمر به دنبال شهادت می گشت\xa0
تاریخ را که تشنه یک جرعه عشق بود
ناگاه دربرابر دریا گذاشتی
مبادا انتظاری جُز خِباثت از اَجانب داشت
که ذاتآً این چُنینَند و لَجن باید لَجن باشد!
تا قدس فقط چند قدم مانده، بخوانید
یک بار دگر یاد امام و شهدا را...
نی ها که پر از نالهء هجرند سرودند
در بدرقه اش سوز دل خستهٔ ما را
به خونِ او که رویِ سنگِ قبرش حَک شده سرباز
همه سرباز او هستیم! تا جان در بدن باشد
فاطمه نانی زاد شاعر آئینی کشورمان که آثاری چون دفتر شعر «صحن فیروزه» راسروده است شعری با عنوان «یاشهید» را خواند که به قرار زیر است:
حسین خزایی شاعر جوان و کرد زبان کشورمان سروده خود را خواند:
«وطن باشد! نباشم من، نباشم من، وطن باشد!»
«الهی تا اَبد! ایرانِ من، ایرانِ من باشد»
آنقدر سوخته ی روضه انگشتر بود
ماند آخر فقط انگشت و عقیق یمنش\xa0
همیشه جایت آن بالاست و پایین نمی آیی
مگر! روزی که پرچم روکشِ تابوتِ من باشد
در آینه جعفر طیار درخشید
آورد به زیر پر خود ارض و سما را
قُشونی را ندیدم! جُز به قصد جنگ برخیزد
تفنگی را ندیدم! اَهلِ منطق یا سخن باشد
آه...این خبر داغ گل انداخته در باغ
بلبل، تو بخوان نغمهء لا حول و لا را
به یُمنِ مَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْت و خون تهرانی است
که روئیا نیست موشک! دور بُرد و نقطه زن باشد
مثل روح گل شکفت و مثل بوی گل پرید
تا که دل بستیم بر او، داغ او آمد فرود
گلوله هیچ چیزی را بجز کُشتن نمی داند
گلوله می کُشد، فرقی ندارد! مَرد و زن باشد
با شورِ شهیدانه، سلیمانىِ جان را
اینگونه بخوانید که سرباز امام است
در ادامه رضا اسماعیلی شاعر کشورمان که دبیر هفدهمین جشنواره بین المللی شعر فجر است، سروده خود را با عنوان «ققنوس آتش نوش» خواند که به قرار زیر است:
جنگ در فلسفه شیعه مجال است مجال\xa0
مرگ در دیده عشاق وصال است وصال\xa0
از مکتب قاسم همگى درس بگیرید
از عشق بر او یکسره چاووش سلام است
با مرگ زیستی
چون شعله ای مقدس
یک عمر\xa0
هر جا که دست ها به دعا بر شدند\xa0
از زندگی سرودی و بودی\xa0
هر جا که یخ زدند\xa0
دستان کودکانه آزادی و نشاط\xa0
آواز آفتاب سرودی
با مرگ زیستی\xa0
با مزه مبارک انجیر\xa0
با نوحه های نوح
در کشتی همیشه توفان\xa0
توفان نجات بود\xa0
وقتی تو نوح بودی و می خواندی
ما را به عرشه های جنونت\xa0
توفان ترانه های تسلّا بود\xa0
خورشیدهای گمشده را توفان
یال بلند کوه تماشا بود\xa0
تا آن ندیده را تو ببینی\xa0
تا مرگ را به خنده بچینی
یک شب آمد سرخ مردن را تبسم کرد و رفت
ما نفهمیدیم اما، آن تبسم را چه سود!
مبادا از خَزر تا پارس، از اَلوند تا تَفتان\xa0
بر این خاکِ اَهورا رَدِّ پایِ اَهرِمَن باشد
شیر این بیشه چه کرده است به دشمن که هنوز
روبهان می ترسند از نگه صف شکنش\xa0
خانه گر در گذر سیل شهادت باشد
حرم زینب کبری به سلامت باشد\xa0
آفتابی که شده در شب بغداد شهید
از فرودینه بلاجرعه خط جور کشید\xa0
هَلا بر بافه گیسویِ گندم داس بنشیند!
هَلا گُل! دستمالِ دسته یِ زاغ و زَغَن باشد
سبز است قیامى که در این چله رنگین
در معرکه ها سرخ ولى گام به گام است
\xa0
هرچند که تلخ است به دل، داغ شهیدان\xa0
در فصل شهادت فقط ایام به کام است
مبادا تا عرب با فارس و لُر! پُشت در پُشتِ
بلوچ و کُرد و گیل و آذری و تُرکمن باشد
در پایان نیز محمدمهدی عبداللهی سروده خود را خواند:
مردی از خواب زمین کوچید، یک شب ناگهان
آسمان را خواب دید و شد پرستو پر گشود
دنیا تو را به خویش فراخواند و تا ابد
او را به خواب خوش، به عطش واگذاشتی
خون خواه شهیدان سفر کرده، مى آید
مى آید از آن دور و همین حسن ختام است
رفتی و مشعلی ز حقیقت به بام دهر
روشن به نام حضرت زهرا گذاشتی
عاقبت عکس رخ یار که در جام افتاد
آن که شد کشته حق نیک سرانجام افتاد\xa0
بر شهید غم او غسل و کفن حاجت نیست
اشک عشاق دهد غسل و شود خون، کفنش\xa0
