نوربالا| عباس نمازهایش را در خانه تندتر می خواند

به گزارش گروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، عباس مسلمانی را درست آموخته بود. می دانست باید چطور با اطرافیان خود رفتار کند. رفتاری که بر گرفته از دین و اعتقادش بود. خرج کردن محبت را بلد بود. چه وقتی که در اوقات بیکاری به پرورشگاه می رفت تا امورات نوزادان را انجام دهد و شاید با لحظه ای در آغوش کشیدنشان بتواند گرمای محبت را به آنها منتقل کند. چه وقتی در اوج جنگ به خانه می آمد همه فکر و ذکرش این بود که در آن ساعات کوتاه دربست در خدمت خانواده اش باشد. همین درست زندگی کردن بود که بالاخره عباس ورامینی را عاقبت بخیر کرد و\xa0در نیمه شب دوشنبه ۲۸ آبان ۱۳۶۲، در عملیات والفجر ۴ منطقه\xa0پنجوین، به شهادت رسید. یکی از همرزمانش به نقل از خود عباس اینطور خاطره ای را روایت می کند:\xa0

به هر حال آنها نیز دوست دارند، من را ببینند و با من ناهار یا شام بخورند و گپ بزنند. می گفت سعی می کنم وقتی به خانه می روم، نمازهایم را تقریباً جمع و جور و بدون مستحبات بخوانم. زیرا می خواهم فقط سه چهار روز با خانواده باشم و بعد دوباره وارد کار شوم. واجبات را در کنار زن و فرزندانش انجام می داد ولی به مستحبات در جبهه عمل می کرد و مستحبات را در جبهه انجام می داد. این برای ما مهم بود. معلم زبانی نبود، معلم عملی بود.

عباس به شدت مهربان بود. یادم هست به من می گفت: من وقتی به خانه می روم، سریع نمازم را می خوانم. حتی بعضی از مواقع تعقیبات نماز را هم به جای نمی آوردم. سریع می نشینیم و با همسرم خوش و بش می کنم. عباس هیچ وقت نمی گفت که شهید می شود. اما می گفت: وقتی من برای جنگ دو ماه وقت صرف می کنم، در این مدت همسر، مادر و پدرم از دیدن من محروم هستند.