به نظر می رسد که بخش های گوناگون کتاب، به هم وصله شده اند و هر قسمت را یک نفر نوشته و حسن هدایت، تدوین نهایی اثر را بر عهده داشته است. این بلند و کوتاهی موج ادبیت اثر، ارزش ادبی کتاب را فروکاسته و به نظرم نمی توان آن را یک «رمان عاشقانه» تلقی کرد؛ مگر آن که «موسیقی اصیل ایرانی» را معشوق غیرت برانگیز غلامحسین درویش خان تلقی کنیم؛ نه بدرالسادات، همسر دلسوز و مهربان او.
انتشار: بهمن 23، 1401
بروزرسانی: 26 تیر 1404رمان «درویش خان» در درست نویسی و ویرایش، کمی لنگ می زند و عبارات، افعال و واژگانی را به خدمت گرفته که یا منسوخ اند و یا در رمان نباید از آن ها استفاده کرد. این اشتباهات به روانی و نرمی متنی که قرار بوده رمان باشد، آسیب می زند، اما در کلیت کار، خلل جدی وارد نمی کنند. استفاده مکرر از افعالی از مصدر «گردیدن»، «نمودن» و «باشیدن» حتی اگر عامدانه صورت گرفته باشد، متن ما را به یک قرن قبل و زمان وقوع رمان نمی برند. اعوجاج در متن
منبع: https://farsnews.ir/news/14011122000945/%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%AF%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%B4%E2%80%8C%D8%AE%D8%A7%D9%86-%D8%BA%DB%8C%D8%B1%D8%AA%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%B2%D9%86%D8%AF%D9%87-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D9%87-%DA%A9%D8%B4%D8%AA%D9%86-%D8%AF%D8%A7%D8%AFدو قصه پلیسی در انتهای کتاب من سرگذشت نامه های زیادی خوانده ام و چندتایی هم خودم برای بعضی از خیرین مدرسه ساز نوشته ام که فضا و قالب اغلب آن ها ترکیبی جُنگ گونه از داستان های کوتاه، خاطرات به هم پیوسته و ناپیوسته، روایت های ساده و گاهی مصاحبه ها و گزارش های روایی بوده است، اما قالب کتاب «درویش خان» حسن هدایت را «رمان عاشقانه» در نظر گرفته اند. من معتقدم که به دلیل طولانی بودن دامنه تاریخی حوادث و رویدادها، می شود این اثر را رمان نامید. از حیث تنوع شخصیت ها هم شاخص های یک رمان را دارد، اما از نظر تنظیم و روایت، با چنان اعوجاجی در نوشته روبه رو می شویم که گاهی در بعضی قسمت ها مثل فصل پایانی کتاب، خواننده یک گزارش مطبوعاتی بی ارزش هستیم. خبرگزاری فارس ـ گروه کتاب و ادبیات ـ حمید محمدی محمدی: «درویش خان» را حسن هدایت نوشته است. او قبلاً سریال پلیسی ـ تاریخی «کارآگاه علوی» را برایمان ساخته بود. دهه ۷۰ هجری شمسی، هزاران نفر پای شبکه یک تلویزیون می نشستند و احمد نجفی را در نقش کارآگاه علوی می دیدند. آن شخصیت را نویسنده کهنه کار و ۶۷ ساله کتاب «درویش خان» آفریده بود. این کتاب، یک سرگذشت نامه داستانی است که روی جلد آن عنوان «رمان عاشقانه» زده اند. غلامحسین درویش خان، از استادان نام آفرین موسیقی ایران در عصر قاجار و اوایل دوران حکومت رضاخان بوده است. او شاگردان زیادی داشت و روی ساز ایرانی، تعصب داشته است، اما در این کتاب، قرار نیست یک سرگذشت نامه خطی و ساده بخوانید. ذهن پلیسی نویسنده، بالاخره بعد از نشیب و فرازهای زیاد در زندگی غلامحسین درویش خان، حادثه مرگ او را دستمایه می کند. هدایت از یک تصادف به ظاهر ساده بین درشکه حامل درویش خان و اتومبیل نمی گذرد و البته هیچ جایش هم نمی گوید که این اولین حادثه منجر به فوت اتومبیل در ایران بوده است. چون در این قضیه، تردید هست.
بروزرسانی: 26 تیر 1404
نگاهی به کتاب «درویش خان»/ غیرتی که نوازنده بزرگ ایران را به کشتن داد
منبع: https://farsnews.ir/news/14011122000945/%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%AF%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%B4%E2%80%8C%D8%AE%D8%A7%D9%86-%D8%BA%DB%8C%D8%B1%D8%AA%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%B2%D9%86%D8%AF%D9%87-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D9%87-%DA%A9%D8%B4%D8%AA%D9%86-%D8%AF%D8%A7%D8%AF
حسن هدایت در کتاب «درویش خان» پهلو به پهلوی ماجرای مرگ این نوازنده چیره دست یک قصه پلیسی دیگر هم آورده و کارآگاه احمدبیک را بالای سر دو دوسیه قرار داده است. بن مایه و درونمایه هر دو حکایت، غیرتی است که از یک ایرانی برمی آید؛ یکی برای ساز و موسیقی ایرانی و دیگری درباره پاکدامنی و عفت زن ایرانی. درویش خان در یک حادثه جانش را از دست می دهد و آن شخصیت دیگر، دست به انتحار می زند؛ ولی مخاطب، هر دو را ستایش می کند؛ چون نویسنده از این دو حادثه، روایت هایی غیرتمندانه ارائه می دهد و می گوید: شما هم اگر جای این دو نفر بودید، دقیقاً همین کار را می کردید.
پایان پیام/
شما می توانید این مطلب را ویرایش نمایید
کتاب «درویش خان» (یک رمان عاشقانه درباره موسیقی) که روایتی از زندگی استاد غلامحسین درویش خان است، کتابسازی مطلوب، شامل جلد نسبتاً خوب، قطع مناسب، کاغذ باکیفیت و ... دارد و تشنگی برای دانستن شرح حال اولین کسی که صدای تارش روی صفحات گرامافون ضبط شده است، این اثر را به چاپ های مکرر رسانده است.