همه با موسیقی او درمان شدند ولی خودش بیمه درمانی نداشت!
انتشار: اسفند 21، 1401
بروزرسانی: 29 اردیبهشت 1404

همه با موسیقی او درمان شدند ولی خودش بیمه درمانی نداشت!

همه با موسیقی او درمان شدند ولی خودش بیمه درمانی نداشت!

در این قسمت می توانید به موسیقی این هنرمند فقید گوش کنید:

این هنرمند درباره موسیقی خلیفه شاهمیری بلوچ مالداری بیان می\u200eکند: موسیقی ایشان درمانی و به قول بلوچ ها «گواتی» بود و اگر کسی بیمار بود و نزد ایشان می آمد حتما بهبود پیدا می کرد. در موسیقی درمانی ایشان از سازهای قیچک و تنبور استفاده می شد و چند همخوان هم از جمله علی برمه، پیرباش برمه و علی محمد بلوچ همیشه همراه او بودند. خودش ذکر می خواند و این سه نفر همخوانی می کردند.

اکنون که موسیقی نواحی ما یکی دیگر از فعالان خود را از دست داد، تصمیم گرفتیم با محمداسحاق بلوچ نسب ـ آهنگساز و نوازنده و مدیر انجمن موسیقی سیستان و بلوچستان ـ درباره خلیفه شاهمیری بلوچ مالداری صحبتی داشته باشیم.

بنابر گفته بلوچ نسب از بین کلی فرزندان خلیفه شاهمیری بلوچ مالداری که گویا برخی از آنها در قید حیات هم نیستند، تنها یکی از پسران او موسیقی پدرش را می داند که البته مسیر پدرش را ادامه نمی دهد.

خلیفه شاهمیر بلوچ مالداری نزدیک به نیم قرن برای درمان مردم خواند و موسیقی اجرا کرد. کسی نبود که نزد او رفته باشد و حداقل به لحاظ روحی جواب نگرفته باشد؛ ولی می گویند خودش این اواخر عمر با وجود سال ها فعالیت در یکی از قدیمی ترین آیین های موسیقی ایران، حتی بیمه درمانی هم نداشت!

گفته می شود خلیفه شاهمیر بلوچ مالداری در پی نبود امکان مداوای جسمی در بیمارستان چابهار و انتقال به منزلش در روستای تیس کوپان، دچار بی حسی ناشی از سکته مغزی شد و نیمه شب سه شنبه ۱۶ اسفند برای همیشه خاموش شد و صبح چهارشنبه در مزار «تیس کوپان شیردل» به خاک سپرده شد.

* تمامی عکس ها و صوت منتشرشده در این گزارش، توسط علی مغازه ای ـ پژوهشگر موسیقی ـ در اختیار ایسنا قرار داده شده است.

خلیفه شاهمیر بلوچ مالداری ده ها سال در جنوب بلوچستان، در شرق چابهار و سواحل شمالی دریای مکُّران قدیم یا عمان کنونی، مراسم تسخیرزدایی را اجرا کرد و هزاران بیمار اسیر یا در تسخیر باد یا همان زار را که در بلوچستان «گوات» به معنای باد و «گواتی» به معنای بیمار اسیر باد نامیده می شود، مداوا کرد.

برای «خلیفه شاهمیر» که در سکوت رفت

او ادامه می دهد: کمکی از طرف دولت و وزارت ارشاد به ایشان نشد و چند دوره هم که مدیرکل های ارشاد سیستان و بلوچستان تغییر کردند، کاری برای این هنرمند فقید نکردند و کسی دست ایشان را نگرفت. ایشان از نظر مالی خیلی ضعیف بود، نه لنجی داشت، نه مغازه ای و نه ملک و میراثی. ملک و میراث او همین ساز و آواز و موسیقی او بود که زندگی اش را با وجود ۹ فرزند گذراند.

همه با موسیقی او درمان شدند ولی خودش بیمه درمانی نداشت!

در این زمینه بخوانید:

بلوچ نسب که از نحوه حمایت از هنرمندان موسیقی استان سیستان و بلوچستان گله مند است، می گوید که «می دانم هر چه هم که بگویم تأثیری نخواهد داشت ولی باز هم می گویم بلکه کاری شود.»

۱۷ اسفند سال ۱۴۰۱، موسیقی نواحی یکی دیگر از باسابقه هایش را که متاسفانه تعداد زیادی هم از نسل آنها باقی نمانده است، از دست داد.

بلوچ نسب درباره این هنرمند فقید اینگونه می گوید: شاهمیری بلوچ مالداری متولد ۱۳۰۶ بود و ۹۵ سال سن داشت. او حدود نیم قرن موسیقی درمانی کار کرد و خلیفه موسیقی بود. او در جشنواره های زیادی حضور پیدا کرده بود ولی متأسفانه وقتی که سن و سالی از او گذشته بود و بسیار هم بیمار بود، نه بیمه درمانی داشت و نه توانست به عضویت صندوق هنرمندان در بیاید، اگرچه که چندین بار مدارک ایشان را تکمیل کردیم و ارائه دادیم ولی نمی دانم به چه دلیلی نتوانستند ایشان را عضو کنند. البته این مشکل فقط برای این هنرمند فقید نبود و برای هنرمندان بسیار دیگری در این منطقه هست که هنوز در قید حیات هستند. به هر حال زمانی که نتوانست عضو صندوق شود، هنر کارت هم نداشت.

او در ادامه بیان می کند: هنرمندان اینجا هیچ نوع کمکی از صندوق اعتباری هنر یا وزارت ارشاد نمی گیرند. ممکن است همه جا همین گونه باشد ولی اینجا از همه جا وضعیت نامناسب تر است. حتی مدتی منطقه ما زیر پوشش منطقه آزاد بود که وضعیت از امروز هم بدتر بود و برنامه فرهنگی و هنری نداشتیم.

انتهای پیام



منبع: https://www.isna.ir/news/1401122114479/%D9%87%D9%85%D9%87-%D8%A8%D8%A7-%D9%85%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%82%DB%8C-%D8%A7%D9%88-%D8%AF%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%B4%D8%AF%D9%86%D8%AF-%D9%88%D9%84%DB%8C-%D8%AE%D9%88%D8%AF%D8%B4-%D8%A8%DB%8C%D9%85%D9%87-%D8%AF%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D9%86%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AAاین هنرمند صاحب نام و شناخته شده موسیقی بلوچستان با رپرتوار یا مجموعه کم نظیری از ذکرهای خود به همراه سروز یا سرود یا همان قیچک و تمبورک و همراهی چاپی ها و همخوانان، گاه چند شب متوالی برای رهایی بیمار از باد به اجرای مراسم ذکر گواتی می پرداخت. این گونه از اجراهای آیینی در طی قرن ها در جنوب ایران و به خصوص در مناطق ساحلی بسیار متداول بود که به نوعی بادباوری محسوب می شد و امروزه دستخوش تغییرات و سوءاستفاده های سودجویانه شده است.

همه با موسیقی او درمان شدند ولی خودش بیمه درمانی نداشت!

نویسنده: تیم تحریریه روحانی نژاد