او همچنین گفت: گمانه‌زنی در بخش میانی محوطۀ ویرانشهر از وجود بقایای معماری در این بخش از محوطه پرده برداشت.
سرپرست هیأت باستان‌شناسی محوطه ویرانشهر ادامه داد: نتایج مقدماتی کاوش فصل چهارم محوطۀ ویرانشهر حاکی از آن است که این سکونتگاه به فراخور اهمیت سیاسی و دفاعی درۀ اترک در دورۀ اشکانی و ساسانی یکی از مهمترین مراکز جمعیتی ناحیۀ شمال شرق ایران محسوب می‌شده و شاهد رویدادهای تاریخی تعیین‌کننده‌ای در این منطقه بوده است.
لباف خانیکی گفت: ادامۀ کاوش‌ها در این محوطۀ تاریخی، اطلاعات ارزنده‌ای در باب تاریخ معماری ایران و نیز سنت‌های سفالی خراسان در دوران تاریخی را در اختیار پژوهشگران قرار خواهد داد.
سرپرست هیأت باستان‌شناسی محوطه ویرانشهر همچنین گفت: بر اساس بررسی بقایای معماری و شواهد سطحی، برج‌هایی به فواصل متوالی در طول دیوار تعبیه شده بود و سازه‌های معماری خُرد و کلان در داخل محوطه برپا بوده‌اند که امروزه به صورت تپه ماهورهای نامنظم در پهنۀ محوطه قابل مشاهده‌اند.
به گزارش ایسنا، فصل چهارم این کاوش به سرپرستی «میثم لباف خانیکی» و «روکو رانته» در محوطۀ ویرانشهر، واقع در شمال شهر فاروج استان خراسان شمالی با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، از سر گرفته شده است. کاوش‌های باستان‌شناسی این فصل، در ادامۀ کاوش‌های فصل‌های پیشین در سه ناحیۀ دروازۀ غربی، تپۀ جنوبی و میانۀ محوطۀ ویرانشهر تمرکز دارد.
«ویرانشهر» یکی از مهمترین محوطه‌های تاریخی دره اترک است که یکی از مهمترین شریان‌های ارتباطی شرق به غرب نیز بوده و از دیرباز، توجه باستان‌شناسان را به خود جلب کرده است. باستان‌شناسان ایتالیایی که پیش از انقلاب این محوطه را شناسایی کرده‌اند، تاریخی معادل دوره ساسانی را برای آن پیشنهاد داده بودند.
لباف خانیکی در این‌باره گفت: بررسی و کاوش باستان‌شناسی این محوطه که از سال ۱۳۹۸ آغاز شده، نشان داده است ویرانشهر در دوران اشکانی و ساسانی، مسکونی و در ناحیۀ درۀ «اترک» دارای مرکزیت سیاسی و اقتصادی بوده است.
انتهای پیام
